ผลของโปรแกรมการดูแลผู้ป่วยจิตเวชโดยครอบครัวต่อการแสดงออกทางอารมณ์ ของผู้ดูแลผู้ที่เป็นโรคจิตเภทในชุมชน

บทคัดย่อ

             การแสดงออกทางอารมณ์สูงของผู้ดูแลเป็นหนึ่งในปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการกลับเป็นซ้ำของผู้ที่เป็นโรคจิตเภท การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการดูแลผู้ป่วยจิตเวชโดยครอบครัวต่อการแสดงออกทางอารมณ์ของผู้ดูแลผู้ที่เป็นโรคจิตเภทในชุมชน กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้ดูแลหลักของผู้ที่เป็นโรคจิตเภทในชุมชน ซึ่งมีคุณสมบัติตามเกณฑ์ที่กำหนด ที่โรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่ง จำนวน 24 คน แบ่งกลุ่มตัวอย่างโดยใช้เทคนิคการจับคู่ ในด้านเพศของผู้ดูแล อายุ และจำนวนครั้งของการนอนรักษาตัวในโรงพยาบาลของผู้ที่เป็นโรคจิตเภท และใช้วิธีการสุ่มอย่างง่าย เข้ากลุ่มทดลอง 12 คน และกลุ่มควบคุม 12 คน มีการถอนตัวจำนวน 3 คน เหลือกลุ่มทดลอง 10 คน และกลุ่มควบคุม 11 คน เครื่องมือที่ใช้แบ่งออกเป็น 2 ส่วน ประกอบด้วย 1) เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล และแบบสอบถามครอบครัว 2) โปรแกรมที่ใช้ในการทดลอง คือ โปรแกรมการดูแลผู้ป่วยจิตเวชโดยครอบครัวที่เน้นการฝึกการแสดงออกทางอารมณ์ ประกอบด้วยกิจกรรม 6 สัปดาห์ สัปดาห์ละ 1 ครั้ง วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา สถิติ independent samples t-test และสถิติ one way repeated ANOVA.
            ผลการศึกษาพบว่า
            1. คะแนนของการแสดงออกทางอารมณ์ในกลุ่มทดลองระยะติดตามผล 1 เดือน ต่ำกว่าก่อนได้รับโปรแกรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (F = 6.076, p < 0.05)
            2. คะแนนการแสดงออกทางอารมณ์ระยะติดตามผล 1 เดือนของกลุ่มทดลองต่ำกว่ากลุ่มควบคุม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (t = -1.757, p < 0.05)
            การแสดงออกทางอารมณ์ของผู้ดูแลมีผลต่อกระทบต่อผู้ที่เป็นโรคจิตเภท ดังนั้นโรงพยาบาลจิตเวช ควรส่งเสริมให้ดูแลมีการแสดงออกทางอารมณ์ที่เหมาะสม