ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมป้องกันโรคโควิด-19 ของเด็กวัยเรียน ในสังกัดเทศบาลนครเชียงราย

บทคัดย่อ

          อัตราการติดเชื้อโควิด-19 ในเด็กวัยเรียนเพิ่มขึ้น และมีแนวโน้มเพิ่มสูงขึ้นเนื่องจากโรงเรียนเริ่มเปิดการเรียนการสอนตามปกติ การวิจัยเชิงพรรณนาแบบหาความสัมพันธ์ครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อโควิด -19 ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยร่วม ความเชื่อส่วนบุคคล และสิ่งชักนำให้เกิดการปฏิบัติพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อโควิด-19 กับพฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อโควิด-19 กลุ่มตัวอย่างจำนวน 306 คน เป็นเด็กวัยเรียนอายุ 10 -12 ปี ที่ศึกษาอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 4-6 คัดเลือกกลุ่มตัวอย่างโดยการคำนวณสัดส่วนประชากรตามโรงเรียนและระดับชั้นที่กำลังศึกษา เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลเป็นแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา และสถิติ Spearman’s correlation coefficient
          ผลการวิจัยพบว่า พฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อโควิด-19 ของกลุ่มตัวอย่างอยู่ในระดับปานกลาง (= 17.81, SD = 4.84)  ความรู้เกี่ยวกับโรคโควิด-19 มีความสัมพันธ์ทางบวกกับพฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อโควิด -19 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < .05) การรับรู้ความสามารถของตนเองในการป้องกันการติดเชื้อโควิด-19 การรับรู้ประโยชน์ของการปฏิบัติเพื่อป้องกันการติดเชื้อโควิด-19 การรับรู้โอกาสเสี่ยงต่อการติดเชื้อโควิด-19 และการรับรู้ความรุนแรงของโรคโควิด-19 มีความสัมพันธ์ทางบวกกับพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อโควิด-19 (r = .599, .450 , .351, .260, p < .001 ตามลำดับ) การรับรู้อุปสรรคของการปฏิบัติเพื่อป้องกันการติดเชื้อโควิด- 19 มีความสัมพันธ์ทางลบกับพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อโควิด -19 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (r = .233, p < .001) และพบว่าการได้รับข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับการป้องกันการติดเชื้อโควิด-19 และการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคลมีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อโควิด -19 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (r = .463., 354, p < .001)
            ผลการศึกษาครั้งนี้สามารถให้ข้อมูลพื้นฐานสำหรับนำไปจัดโปรแกรมเพื่อให้ความรู้ที่เหมาะสมและส่งเสริมความสามารถของเด็กนักเรียน ให้มีพฤติกรรมในการป้องกันและควบคุมการแพร่ระบาดของโควิด-19 อย่างมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น