ผลของโปรแกรมการสอนเกี่ยวกับการป้องกันภาวะหัวใจล้มเหลว และการติดตามทางโทรศัพท์ต่ออาการและคุณภาพชีวิต ในผู้ป่วยโรคลิ้นหัวใจพิการ

บทคัดย่อ

ผู้ป่วยโรคลิ้นหัวใจพิการ จะมีประสบการณ์ของอาการภาวะหัวใจล้มเหลวน้อยลงและมีคุณภาพชีวิตดีขึ้นหากได้เรียนรู้เกี่ยวกับการป้องกันภาวะหัวใจล้มเหลว การวิจัยเชิงทดลองนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการสอนเกี่ยวกับการป้องกันภาวะหัวใจล้มเหลวและการติดตามทางโทรศัพท์ต่ออาการและคุณภาพชีวิตในผู้ป่วยโรคลิ้นหัวใจพิการ ศึกษาในกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 44 คน ที่มารับการรักษาที่โรงพยาบาลมหาสารคาม สุ่มตัวอย่างเข้ากลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมโดยใช้ตารางเลขสุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย โปรแกรมการสอน แบบประเมินการรับรู้ความรุนแรงของอาการ และแบบประเมินคุณภาพชีวิต SF-36 แบบประเมินมีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 1.00 และ .88 ตามลำดับ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลได้แก่ สถิติเชิงพรรณนา สถิติ Mann-Whitney-U test, Wilcoxon signed-rank test, t-test และ paired t-test

ผลการวิจัยพบว่า หลังการทดลอง กลุ่มทดลองมีคะแนนการรับรู้ความรุนแรงของอาการหายใจไม่อิ่มเมื่อออกแรงและอาการคลื่นไส้น้อยกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < .05) และกลุ่มทดลองมีคะแนนการ รับรู้ความรุนแรงของอาการหายใจไม่อิ่มเมื่อออกแรง หายใจลำบากเมื่อนอนหงายราบ บวมบริเวณเท้าหรือข้อเท้า ไอแห้ง ๆ อ่อนล้า คลื่นไส้ วิงเวียน ใจสั่น และ เจ็บหน้าอก น้อยกว่าก่อนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < .05) ทั้งสองกลุ่มมีคะแนนคุณภาพชีวิตไม่แตกต่างกัน แต่กลุ่มทดลองมีคะแนนคุณภาพชีวิตเปลี่ยนแปลงมากกว่ากลุ่มควบคุม และมีคะแนนคุณภาพชีวิตหลังการทดลองมากกว่าก่อนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < .05)

จากการศึกษาแสดงให้เห็นว่า โปรแกรมการสอนนี้ช่วยลดอาการที่สำคัญของภาวะหัวใจล้มเหลว และเพิ่มคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคลิ้นหัวใจพิการ ดังนั้นพยาบาลควรนำโปรแกรมนี้ไปประยุกต์ใช้ในการป้องกันภาวะหัวใจล้มเหลวในผู้ป่วยกลุ่มนี้ต่อไป