ประสิทธิภาพการเขียนใบชันสูตรบาดแผล ของนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ 5 ตามหลักสูตรแพทยศาสตร์บัณฑิต

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงประสิทธิภาพในการเขียนเอกสารทางคดีที่เรียกว่า “ใบชันสูตรบาดแผล” ของนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ 5 คณะแพทยศาสตรศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล เอกสารดังกล่าวเป็นเอกสารที่ตำรวจจะส่งมาให้แพทย์เขียนภายหลังที่ได้ตรวจผู้ป่วยแล้วเอกสารดังกล่าวอาจแบ่งได้เป็น 3 ส่วนหลัก คือ ส่วนแรก (ส่วนประวัติของผู้ป่วย) ส่วนที่ 2 (ส่วนที่แพทย์ตรวจได้จากผู้ป่วย) และ ส่วนที่ 3 (ส่วนความเห็นที่จะมีผลใน ทางคดี) อีกทั้งยังมีส่วนรองคือส่วนที่ 4 หรือส่วนท้ายในการลงนามผู้ตรวจ โดยผู้วิจัยได้แบ่งนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ 5 ซึ่งเรียนในหัวข้อ “การเขียนใบชันสูตรบาดแผล” ออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งใช้แนวทางในการอธิบายวิธีการเขียนให้รับทราบโดยยกตัวอย่างผู้ป่วย ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งหลังอธิบายวิธีการเขียนให้รับทราบแล้วได้ให้นักศึกษาไปตรวจผู้ป่วยที่หอผู้ป่วยแล้วกลับมาเขียน ผลการวิจัยพบว่า ในส่วนที่ 1, ส่วนที่ 2 และส่วนที่ 4 ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ (p>0.05) แต่ในส่วนที่ 3 มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ (p<0.05) แสดงถึงการที่นักศึกษาหากได้ตรวจผู้ป่วยจริงๆ แล้วย่อมตระหนักถึงสภาพแห่งความร้ายแรงของการบาดเจ็บสอดคล้องกับผลทางกฎหมาย