ประสิทธิผลของการใช้แนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจในผู้ป่วยเด็กโรงพยาบาลอุดรธานี

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลองมีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบประสิทธิผลของการใช้แนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจในผู้ป่วยเด็กโรงพยาบาลอุดรธานีกลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยเด็กอายุ 1 เดือนถึง 15 ปี ที่ใช้เครื่องช่วยหายใจตั้งแต่ 24 ชั่วโมงขึ้นไปในหอผู้ป่วยหนักเด็กโรงพยาบาลอุดรธานีจำนวน 30 รายเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจงแบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมกลุ่มละ 15 รายกลุ่มทดลองได้รับการหย่าเครื่องช่วยหายใจตามแนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจที่พัฒนาขึ้นโดยผู้วิจัยกลุ่มควบคุมได้รับการหย่าเครื่องช่วยหายใจตามวิธีปฏิบัติปกติของแพทย์พยาบาลที่ให้การดูแลผู้ป่วยเครื่องมือที่ใช้ในการศึกษาประกอบด้วยแนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจในผู้ป่วยเด็กโรงพยาบาลอุดรธานีและแบบบันทึกแนวทางการหย่าเครื่องช่วยหายใจเก็บรวบรวมข้อมูลระหว่างวันที่ 1 มิถุนายน 2558 – 31 สิงหาคม 2558 ประเมินประสิทธิผลโดยการวัดความสำเร็จและจำนวนวันการใช้เครื่องช่วยหายใจสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลคือร้อยละค่าเฉลี่ยส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานไคสแควร์และสถิติที (t-test) โดยใช้โปรแกรม SPSS 16.0

ผลการศึกษาพบว่าความสำเร็จในการหย่าเครื่องช่วยหายใจในกลุ่มควบคุมมีความสำเร็จในการหย่าเครื่องช่วยหายใจร้อยละ 53.3 กลุ่มทดลองมีความสำเร็จในการหย่าเครื่องช่วยหายใจร้อยละ 86.7 แต่ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติ (p = 0.11) ค่าเฉลี่ยจำนวนวันการใช้เครื่องช่วยหายใจระหว่างกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลองมีค่า 18.27 และ 12.53 วันตามลำดับพบว่ากลุ่มทดลองมีจำนวนวันการใช้เครื่องช่วยหายใจเฉลี่ยน้อยกว่ากลุ่มควบคุมซึ่งพบว่ามีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p = 0.01)

สรุปการนำแนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจในผู้ป่วยเด็กโรงพยาบาลอุดรธานีมาใช้เพื่อพัฒนาคุณภาพการดูแลผู้ป่วยทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ดีมีความสำเร็จในการหย่าเครื่องช่วยหายใจมากขึ้นและลดระยะเวลาการใช้เครื่องช่วยหายใจควรมีการนำมาใช้ในงานประจำสำหรับการดูแลผู้ป่วยเด็กที่ใช้เครื่องช่วยหายใจ