The role and value of public service broadcasting in Thailand
Keywords:
Role, Value, Public service broadcasting, Role of public service broadcasting, Value of public service broadcastingAbstract
This research examined the role and value levels of public service broadcasting in Thailand. Data was obtained from public media organization survey results and analyzed by statistical software. Results were that public broadcasting in Thailand has a slightly higher media status than other media outlets. It excels in its fundamental role of content delivery, providing independent, impartial, and helpful information and outperforming most other channels in these aspects. In addition, public service broadcasting reflects public values in diverse ways, especially for cultural creativity. These findings may be useful for public media development to fulfil viewer needs and to help revise or refine business operations to effectively match or surpass than other media channels.
References
กาญจนา แก้วเทพ. (2547). การศึกษาสื่อสารมวลชนด้วยทฤษฎีวิพากษ์. กรุงเทพฯ: เลิฟ แอนด์ลิฟ.
คณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ. (2557). โครงการประเมินคุณภาพเนื้อหารายการในกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์. สืบค้นเมื่อวันที่ 21 พฤศจิกายน 2565 จาก https://broadcast.nbtc.go.th/data/academic/file/
pdf.
ชนัญสรา อรนพ ณ อยุธยา. (2558). ฟรีทีวีกับบทบาท หน้าที่ ความรับผิดชอบต่อประโยชน์สาธารณะ:บทสังเคราะห์ผลการศึกษาของมีเดียมอนิเตอร์ พ.ศ.2548-2558. วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิตย์. 9(2), 91-112.
ฐิตินันท์ พงษสุทธิรักษ์ และวีระยุทธ กาญจน์ชูฉัตร. (ม.ป.ป.). สื่อสาธารณะ : แนวคิด บทบาท และความเป็นไปได้ในประเทศไทย1 (บทสรุปสําหรับผู้บริหาร). สืบค้นเมื่อวันที่ 21 พฤศจิกายน 2565 จาก https://www.thaibja.org/wp-content/uploads/2015/09/publicmedia_A.Thitinun.pdf.
ณัฐกานต์ แก้วขำ และยุบล เบ็ญจรงค์กิจ. (2564). บทบาทของอุตสาหกรรมสื่อโทรทัศน์ในภูมิทัศน์ของสื่อใหม่ภายใต้ระบบเศรษฐกิจดิจิทัล. วารสารนิเทศศาสตร์. 39(1), 107-120.
นิธิตา สิริพงศ์ทักษิณ และนฤมล ทับจุมพล. (2554). การเมืองในนโยบายสื่อสาธารณะขององค์การกระจายเสียงและแพร่ภาพสาธารณะแห่งประเทศไทย. วารสารวิจัย มข. (บศ.) 11 (2), 71-82.
ปกป้อง จันวิทย์. (2560). 10 ปี สื่อสาธารณะในสังคมไทย. สืบค้นเมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน 2565 จาก https://www.the101.world/10-years-of-thaipbs.
พระราชบัญญัติองค์การกระจายเสียงและแพร่ภาพสาธารณะแห่งประเทศไทย พ.ศ.2551. (14 มกราคม 2551). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 125 ตอนที่ 8ก. หน้า 45-69.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2540. (11 ตุลาคม 2540). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 114
ตอนที่ 55ก. หน้า 1-99.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2550. (24 สิงหาคม 2550). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 124
ตอนที่ 47ก. หน้า 1-127.
รัศมี มณีนิล. (2552). คู่มือสามัญประจำบ้านเพื่อการเลือกชมรายการโทรทัศน์ ฉบับครอบครัว. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: เครือข่ายครอบครัวเฝ้าระวังและสร้างสรรค์สื่อ.
สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย. (2564). โครงการสำรวจความเห็นสาธารณะ ความคาดหวังของประชาชนไทยต่อสื่อสาธารณะในอนาคต. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย.
สมชาย สุวรรณบรรณ. (ม.ป.ป.). สื่อสาธารณะสร้างสังคมคุณภาพ : มองบีบีซี เทียบทีวีไทย. สืบค้นเมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน 2565 จาก https://www.thaibja.org/?p=1905.
สลิลทิพย์ เลิศพงศ์ภาภรณ์. (2554). ความรู้ ทัศนคติและพฤติกรรมการปฏิบัติงานของพนักงาน สถานีโทรทัศน์ Thai PBS ในเรื่องความรับผิดชอบต่อสังคม (CSR) ของสื่อสาธารณะ. (วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).
สำนักข่าวอิศรา. (2561). อานันท์ ปันยารชุน:คุณค่าสื่อสาธารณะในศตวรรษที่ 21. สืบค้นเมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน 2565 จาก https://www.isranews.org/content-page/item/71165-media-71165.html.
สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ. (2566). ผู้ได้รับอนุญาตให้บริการโทรทัศน์ภาคพื้นดินในระบบดิจิตอล. สืบค้นเมื่อวันที่ 8 กรกฎาคม 2566 จาก https://broadcast.nbtc.go.th/tv-tvwave-tv_digitallic.
องค์การกระจายเสียงและแพร่ภาพสาธารณะแห่งประเทศไทย. (2566). ความเป็นมา. สืบค้นเมื่อวันที่ 19 พฤศจิกายน 2565 จาก https://org.thaipbs.or.th/organization/history.
องค์การกระจายเสียงและแพร่ภาพสาธารณะแห่งประเทศไทย. (2566). วิสัยทัศน์ / พันธกิจ / ค่านิยม. สืบค้นเมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน 2565 จาก https://org.thaipbs.or.th/organization/vision.
องค์การกระจายเสียงและแพร่ภาพสาธารณะแห่งประเทศไทย. (2565). โครงการพัฒนาเครื่องมือและกลุ่มตัวอย่างเพื่อการสำรวจของไทยพีบีเอส ในการประเมินการเข้าถึงและบทบาทสื่อสาธารณะ. กรุงเทพฯ: ศูนย์วิจัยและพัฒนาสื่อสาธารณะ องค์การกระจายเสียงและแพร่ภาพสาธารณะแห่งประเทศไทย, 2565. (เอกสารไม่ได้ตีพิมพ์).
อิทธิพล ปรีติประสงค์. (2550). เกณฑ์ในการพิจารณาความสร้างสรรค์ในรายการโทรทัศน์ ละคร โฆษณา ในรายการสำหรับสตรีและครอบครัว. สถาบันแห่งชาติเพื่อการพัฒนาเด็ก และครอบครัว มหาวิทยาลัยมหิดล.
เอื้อจิต วิโรจน์ไตรรัตน์. (2550). การศึกษาและเฝ้าระวังสื่อเพื่อสุขภาวะของสังคม (Media Monitor). แผนงานพัฒนานโยบายสาธารณะเพื่อคุณภาพชีวิตที่ดี (มสช.) และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการเสริมสร้างสุขภาพ (สสส.).
Bozeman, B. (2007). Public Values and Public Interest: Counterbalancing Economic Individualism (Kindle Edition). Georgetown University Press.
Graham, A. & Davies, G. (1997). Broadcasting, Society and Policy in the Multimedia Age. London: John Libbey Media.
Porter, M. E. (1998). Competitive Advantage: Creating and Sustaining Superior Performance. New York: The Free Press.
Siune, K. (1986). Broadcasting: Point of Departure in McQuail, D. and Suine, K. (Eds.), New Media Politics: Comparative Perspectives in Western Europe. London: Sage.
Stephen P. O. (2010). The New Public Governance?: Emerging Perspectives on the Theory and Practice of Public Governance. London: Routledge.
UNDP (2004). Supporting Public Broadcasting: Learning from Bosnia and Herzegovina’s Experience. Retrieved November 21, 2022, from http://goo.gl/itIiaG.
UNESCO. (2005). Public Service Broadcasting: A best practices sourcebook. Retrieved November 20, 2022, from https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000141584.
World Radio and Television Council. (2000). PUBLIC BROADCASTING: WHY? HOW? 2000. Retrieved November 21, 2022, from https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000124058.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2023 อินทราณี ศรีบุญเรือง
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
