ผลของโปรแกรมพัฒนาการมีสติในการทำงานของข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา

ผู้แต่ง

  • วรัญญู องศารา สาขาวิชาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ
  • เบญจวรรณ บุณยะประพันธ์ สาขาวิชาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ
  • ชนัดดา เพ็ชรประยูร สาขาวิชาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ

คำสำคัญ:

การมีสติในการทำงาน, โปรแกรมพัฒนาการมีสติในการทำงาน, ข้าราชการครู, บุคลากรทางการศึกษา

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาความหมายของการมีสติในการทำงาน 2) เพื่อสร้างและออกแบบโปรแกรมพัฒนาการมีสติในการทำงาน 3) เพื่อเปรียบเทียบผลของการมีสติในการทำงานก่อนและหลังเข้าร่วมโปรแกรมพัฒนาการมีการสติในการทำงาน กลุ่มตัวอย่างคือ ข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา จำนวน 14 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ที่มีโครงสร้าง โปรแกรมพัฒนาการมีสติในการทำงาน และแบบสอบถามการมีสติในการทำงาน การวิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบ Wilcoxon Signed-Rank Test      ผลการวิจัยพบว่า 1) การมีสติในการทำงาน หมายถึง ความระลึกรู้ตัว และความตั้งใจในปัจจุบันขณะ ไม่ตัดสินเหตุการณ์ต่าง ๆ แต่ให้รับรู้อย่างระมัดระวัง และรู้สึกตัวในการรับรู้พฤติกรรมตนเอง ทั้งความคิด อารมณ์ ความรู้สึก มี 3 ด้าน ได้แก่ ด้านความตั้งใจ หมายถึง ความมุ่งมั่น ความทุ่มเทของครูต่อการทำงาน อย่างจดจ่อ เพื่อเป้าหมายในความสำเร็จของงาน ด้านความเอาใจใส่ หมายถึง ความสนใจ ใส่ใจ กำกับตนเอง สำรวจและพัฒนา เพื่อให้งานออกมามีประสิทธิภาพ ด้านทัศนคติต่อการทำงาน หมายถึง ความคิด ความเชื่อ ความรู้สึก และแนวโน้มที่จะแสดงออกของครู ต่อการตอบสนองทั้งเชิงบวกและเชิงลบ ต่อบุคคล สิ่งของ และสถานการณ์ต่าง ๆ ในการทำงาน 2) โปรแกรมพัฒนาการมีสติในการทำงาน ประกอบด้วยโปรแกรมการพัฒนา 8 ครั้ง 15 กิจกรรม 3) ข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษาที่เข้าร่วมโปรแกรมพัฒนาการมีสติในการทำงานมีคะแนนหลังเข้าร่วมโปรแกรมสูงกว่าก่อนเข้าร่วมโปรแกรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 

เอกสารอ้างอิง

เครือวัลย์ เผ่าผึ้ง. (2548). การพัฒนาคู่มือการจัดกิจกรรมส่งเสริมการอ่าน คิด วิเคราะห์ และเขียนสื่อความสำหรับครูภาษาไทย. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการนิเทศ, มหาวิทยาลัยศิลปากร).

คำพอง สมศรีสุข. (2545). การพัฒนาชีวิตตามหลักพุทธธรรม ศึกษากรณีการเจริญสติแบบเคลื่อนไหวของหลวงพ่อเทียน จิตตสุโก. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาไทยศึกษาเพื่อการพัฒนา, มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย).

ฉัตรศิริ ปิยะมลสิทธิ์. (2548). ความเที่ยงตรง. เอกสารประกอบการสอนเรื่อง ทฤษฎีการวัดและการทดสอบ. คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ.

ดวงพร ธรรมะ. (2558). การพัฒนาชุดฝึกอบรมด้วยตนเอง เรื่อง การมีสติ (Mindfulness). (วิทยานิพนธ์ ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีการฝึกอบรม, มหาวิทยาลัยบูรพา).

ทิพย์สิริ กาญจนวาสี และศิริชัย กาญจนวาสี. (2559). วิธีวิทยาการวิจัย. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2558). การจัดการเรียนรู้แนวในทศวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พุทธทาสภิกขุ. (2556). พุทธวิธีชนะความทุกข์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ตถาตา.

วลัยลักษณ์ พิริยะสุรวงศ์. (2542). กระบวนการเรียนรู้แนวพุทธ ชีวิตไม่แยกจากการศึกษา. เอกสารประกอบการสอนเรื่องกระบวนการเสริมสร้างการเรียนรู้. มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.

Brown, K.W., & Ryan, R.M. (2003). The benefits of being present: Mindfulness and its role in psychological well-being. Journal of Personality and Social Psychology. 84(4), 822-848.

Brown, K.W., & Ryan, R.M. (2004). Perils and promise in defining and measuring mindfulness: Observations from experience. Clinical Psychology: Science & Practice. 11(3), 242-248.

Brown, V., & Olson, K. (2015). The Mindful School Leader: Practices to Transform Your Leadership and School. Corwin A SAGE Company, Thousand Oaks California 91320.

Bryk, A.S., & Schneider, B. (2004). Trust in Schools: A Core Resource for Improvement. New York: Russell Sage Foundation.

Capes, M. (2015). Determining the Best Training Classroom Size. Retrieved February 10, 2023, from https://www.td.org/insights/determining-the-best-sales-training-classroom-size.

Cronbach, L. J. (1949). Essentials of psychological testing. Harper.

Forsythe, P.B., Adams, C.M., & Hoy, W.K. (2011). Collective Trust: Why School Can’t Improve Without It. New York: Teacher College Press.

Iacobucci, D. & Duhachek, A. (2003). Advancing Alpha: Measuring Reliability With Confidence. Journal of Consumer. 13(4), 478-487.

Kabat-Zinn, J. (1994). Wherever you go, there you are: Mindfulness meditation in everyday life.New York: Hyperion.

Shapiro, S.L., & Carlson, L.E. (2009). The art and science of mindfulness: Integrating mindfulness into psychology and the helping professions. Washington, DC: APA.

Weick, K.E., & Sutcliffe, K.M. (2001). Managing the Unexpected: Assuring High Performance in an Age of Complexity. San Francisco, CA: Jossey-Bass.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2023-06-27

รูปแบบการอ้างอิง

องศารา ว. ., บุณยะประพันธ์ เ. ., & เพ็ชรประยูร ช. . (2023). ผลของโปรแกรมพัฒนาการมีสติในการทำงานของข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา. วารสารสังคมวิจัยและพัฒนา, 5(2), 68–85. สืบค้น จาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/JMARD/article/view/261611