ความสัมพันธ์ระหว่างความรู้เรื่องโรคไข้เลือดออกและพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้เลือดออกของนักเรียนนายสิบตำรวจศูนย์ฝึกอบรมตำรวจภูธรภาค 9

Pratumrat  Sittichai

Authors

Pratumrat Sittichai 0990385164

Keywords:

Dengue hemorrhagic fever, Knowledge of Dengue hemorrhagic fever, Preventative behavior Dengue hemorrhagic fever

Abstract

The purpose of this study was to determine correlation between the knowledge of Dengue hemorrhagic fever (DHF) on preventative behavior of DHF of police non-commissioned officer students in provincial police training center region 9. Data were collected from 285 samples on October 2019 by using stratified sampling. Research questionnaire developed by the researcher was employed for data collection. Reliability of the questionnaire the knowledge and behavior were tested using Cronbach’s alpha coefficient and giving the values of .83, .82, respectively. Data were analyzed using frequency, percentage, mean, standard deviation, and Pearson correlation.

The results that regarding the knowledge of dengue fever, the overall in a very good level. The most correct answer is item no.7 “Burning upside down, burying various containers such as jars, cans, old tires help eliminate mosquito larvae” 96.14 percent, followed by item no.9 “Container, water tank or water jar, must close the lid tightly”95.79% The less of correct answer was item no.3 “In general, aedes mosquitoes feed on people during the day” by 46.32%. The behavior of dengue fever prevention behaviors is good. The most routine is item no. 1 “Cleaning the company area” 87.37 percent and the knowledge about DHF was associated with DHF preventative behaviors at a statistically significant level .05

References

บรรณานุกรม
กุนนิดา ยารวง. (2555). การศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการป้องกันและควบคุมโรคของประชาชนในตำบลแม่สาย อำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย. วิทยานิพนธ์ปริญญาสาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยพะเยา.
จรณิต แก้วกังวาน , จิระพัฒน์ เกตุแก้ว, และ ธีราวดี กอพยัคฆินทร์. (2558). ระบาดวิทยา ใน สุภาวดี พวงสมบัติ (บรรณาธิการ). คู่มือวิชาการโรคติดเชื้อเดงกี่และไข้เลือดออกเดงกี่ด้านการแพทย์และสาธารณสุข. กรุงเทพฯ: อักษรกราฟฟิคแอนด์ดีไซน์.
จิรภัทร เริ่มศรี และ นันธารา ธุรารัตน์. (2560). ผลกระทบจากการการใช้สื่อสังคมของวัยรุ่น. วารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 3(1), 11-20
ชนิดา มัททวางกูร, ปรียานุช พลอยแก้ว, อโนทัย ถวัลย์เสรีวัฒนา, อัมพร สิทธิจาด, และ ธำรง น้อยสิริวัฒนา. (2560). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการป้องกัน และควบคุมโรคไข้เลือดออกของประชาชน ในพื้นที่รับผิดชอบของโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลสายสี่ จังหวัดสมุทรสาคร. วารสารพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยสยาม, 18(34), 34-48
ชลิต เกตุแสง. (2558). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการควบคุมพาหะนำโรคไข้เลือดออกของประชาชน อำเภอตะโหมด จังหวัดพัทลุง. The Southern College Network Journal of Nursing and Public Health, 2(1), 24-36
ชาญชุติ จรรยาสัณห์, ศักดิ์ชัย สามเตี้ย, ดุสิต สุจิรารัตน์, และ โชคชัย หมั่นแสวงทรัพย์. (2554). การมีส่วนร่วมในยุทธวิธีที่เป็นประโยชน์ในการป้องกันโรคไข้เลือดออกของประชากรตำบลท้ายบ้าน อำเภอเมืองสมุทรปราการ จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารสาธารณสุข ฉบับพิเศษ ,64-75
ธีรภาพ เจริญวิริยภาพ , ชำนาญ อภิวัฒนศร และ ศิริพร ยงชัยตระกูล. ( 2558). มาตรการทางกายภาพและชีวภาพในการควบคุม ยุงพาหะนำโรคไข้เลือดออก ใน สุภาวดี พวงสมบัติ (บรรณาธิการ). คู่มือวิชาการโรคติดเชื้อเดงกี่และไข้เลือดออกเดงกี่ด้านการแพทย์และสาธารณสุข. กรุงเทพฯ: อักษรกราฟฟิคแอนด์ดีไซน์.
ปุณณพัฒน์ ไชยเมล์ และ เสาวนีย์ สังข์แก้ว. (2557). ปัจจัยที่มีผลต่อการมีส่วนร่วมในการควบคุมและป้องกันโรคไข้เลือดออกของประชาชน ตำบลแหลมโตนด อำเภอ ควนขนุน จังหวัดพัทลุง.วารสารสาธารณสุขมหาวิทยาลัยบูรพา, 9(1), 51-61
ผ่องศรี พูลทรัพย์, รัชนี ครองระวะ, ภิรมย์ ลี้สุวรรณ, และ บรรณฑวรรณ หิรัญเคราะห์. (2558). การพัฒนาพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้เลือดออก ของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน (อสม.) โดยการส่งเสริมการทำงานแบบมีส่วนร่วมตามสภาพจริง รพ.สต.ท่าผา อ.บ้านโป่ง จ.ราชบุรี. วารสารพยาบาลกระทรวงสาธารณสุข, 25(2), 206-218
พารุณี วงษ์ศรี และทีปทัศน์ ชินตาปัญญากุล. (2561). การประยุกต์ใช้ทฤษฎีของโอเร็มกับการดูแลและการให้คำแนะนำผู้ป่วยที่มีภาวะหัวใจล้มเหลว. วารสารพยาบาลตำรวจ, 10(1), 209-219
พีระ สมบัติดี. (2558). ความรู้เรื่องโรคไข้เลือดออก Dengue Fever (DF), Dengue Hemorrhagic Fever (DHF). ขอนแก่น: หน่วยงานส่งเสริมสุขภาพ งานเวชกรรมสังคม โรงพยาบาลศรีนครินทร์
ภิรมย์รัตน์ เกียรติธนบดี, วิโรจน์ ไววานิชกิจ และ จเด็ด ดียิ่ง. (2558). พฤติกรรมการป้องกัน และควบคุมโรคไข้เลือดออกของภาคีเครือข่ายสุขภาพในอำเภอ จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 10(2), 84-91
วลัยนารี พรมลา, ณิชชาภัทร ธนศิริรักษ์, และ อัปสร ชานวิทิตกุล. (2560). ผลของโปรแกรมการให้ความรู้ในการควบคุม และป้องกันโรคไข้เลือดออกของอาสาสมัครสาธารณสุข จังหวัดปทุมธานี. วารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 3(2), 85-93
วัชระ กันทะโย. (2556). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อการป้องกันและควบคุมโรคไข้เลือดออกของประชาชนในเขตตำบลท่าเดื่อ อำเภอดอยเต่า จังหวัดเชียงใหม่. พิฆเนศวร์สาร, 9(2), 63-79
วิเชียร เกตุสิงห์. (2538). หลักการสร้างและวิเคราะห์เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
ศิริเพ็ญ กัลยาณรุจ, และ สุภาวดี พวงสมบัติ. (2558). คู่มือวิชาการโรคติดเชื้อเดงกี่และไข้เลือดออกเดงกี่ด้านการแพทย์และสาธารณสุข. กรุงเทพฯ: อักษรกราฟฟิคแอนด์ดีไซน์.
สำนักระบาดวิทยา กรมควบคุมโรค. (2561). สถานการณ์ไข้เลือดออก ประจำสัปดาห์ที่ 10 ปี2562. สืบค้นเมื่อวันที่ 28 มีนาคม2562 จาก https://ddc.moph.go.th/uploads/ckeditor/6f4922f4556816 1a8cdf4ad2299f6d23/files/Dangue/Situation/2562/DHF%2010.pdf
อรุณรัตน์ สารวิโรจน์. (2553). พฤติกรรมส่งเสริมสุขภาพของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์
อัจฉรา จั่นเพ็ชร์ และ วราภรณ์ ศิวดำรงพงศ์. (2552). ความรู้ การรับรู้และการสนับสนุนทางสังคมต่อพฤติกรรมการป้องกันไข้เลือดออกประชาชนในเขตเทศบาลนครยะลา จังหวัดยะลา. วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี ยะลา สถาบันพระบรมราชชนก สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข กระทรวงสาธารณสุข.
Hanucharornkul, S. (2001). Self-care and Orem’s theory. In S. Hanucharornkul(Ed.), Nursing: Science of practice (2nd ed.). Bangkok: V.J. Printing.
Orem, D. E., Taylor, S. G., &Renpenning, K. M. (2001). Nursing: Concepts of practice (6th ed.). St. Louis: Mosby.