การพัฒนารูปแบบการดูแลผู้ป่วยเรื้อรังกลุ่มติดบ้าน ติดเตียงในเขตเทศบาลนครสุราษฎร์ธานี

บทคัดย่อ

       การวิจัยเชิงปฏิบัติการครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนารูปแบบการดูแลผู้ป่วยเรื้อรังกลุ่มติดบ้านติดเตียง ในเขตเทศบาลนครสุราษฎร์ธานี  การวิจัยแบ่งเป็น 3 ระยะ คือ 1. วิเคราะห์สถานการณ์การดูแลป่วยเรื้อรัง กลุ่มติดบ้านติดเตียง 2. พัฒนารูปแบบการดูแลผู้ป่วยเรื้อรังกลุ่มติดบ้านติดเตียง และ 3. ประเมินผลรูปแบบโดยเปรียบเทียบภาวะสุขภาพของผู้ป่วยก่อนและหลังการพัฒนารูปแบบการดูแล กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ป่วยเรื้อรังกลุ่มติดบ้านติดเตียงที่อาศัยในเขตเทศบาลนครสุราษฎร์ธานี จำนวน 135 คน และทีมสหวิชาชีพผู้ให้บริการที่เกี่ยวข้องกับการดูแลผู้ป่วยเรื้อรังกลุ่มติดบ้านติดเตียง จำนวน 22 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์กึ่งมีโครงสร้าง (Semi-structured Interview) ใช้ในการสัมภาษณ์ และสนทนากลุ่ม แบบประเมินความสามารถในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวัน (Barthel ADL)  และแบบสอบถามการรับรู้ภาวะสุขภาพใช้ในการประเมินภาวะสุขภาพผู้ป่วยก่อนและหลังการพัฒนารูปแบบการดูแล ที่มีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ .76 และ  .97 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพรรณนา ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติอนุมาน ได้แก่ สถิติ Wilcoxon Matched-pairs Signed rank test   ผลการวิจัยพบว่าทีมผู้ให้บริการพัฒนารูปแบบในการดูแลผู้ป่วยเรื้อรังกลุ่มติดบ้านติดเตียงที่ชัดเจนขึ้นโดยมีรูปแบบในการพัฒนา 5 ประเด็น คือ 1) การพัฒนาศักยภาพของทีมดูแล 2) การพัฒนาระบบการติดตามเยี่ยม 3)การพัฒนาการมีส่วนร่วมของเครือข่ายดูแลผู้ป่วย 4) การสนับสนุนการดูแลตนเอง 5)การสนับสนุนทางสังคมผลการพัฒนารูปแบบการดูแลผู้ป่วยกลุ่มติดบ้านติดเตียง กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 135 ราย  มีความสามารถในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันขั้นพื้นฐานเพิ่มมากขึ้น อย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05(w=-2.122)  และในส่วนของการรับรู้ภาวะสุขภาพ พบว่าหลังการพัฒนารูปแบบการดูแล ผู้ป่วยมีการรับรู้ภาวะสุขภาพที่ดีกว่าเดิมอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 (w=-8.024)