ระบาดวิทยาของโรคลีเจียนแนร์ในประเทศไทย ปี พ.ศ. 2556–2567

บทคัดย่อ

             โรคลีเจียนแนร์เป็นโรคที่มีความสำคัญโรคหนึ่ง เนื่องจากผู้ป่วยส่วนใหญ่เป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ ซึ่งส่งผลต่อภาพลักษณ์ของประเทศ การศึกษานี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่ออธิบายลักษณะทางระบาดวิทยาของโรคลีเจียนแนร์ในประเทศไทย โดยใช้ข้อมูลทุติยภูมิจากการรวบรวมข้อมูลผู้ป่วยโรคลีเจียนแนร์ทุกราย จากโปรแกรมตรวจสอบข่าวการระบาด กรมควบคุมโรค ระหว่างวันที่ 1 มกราคม 2556-30 กันยายน 2567 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ผลการศึกษาพบว่า ระหว่างปี พ.ศ. 2556 – 2567 มีรายงานโรคลีเจียนแนร์ 229 ราย เสียชีวิต 5 ราย อัตราป่วยตาย ร้อยละ 2.18 กลุ่มอายุที่พบสูงสุด คืออายุ 45 - 64 ปี (ร้อยละ 49.25) ค่ามัธยฐานอายุเท่ากับ 62 ปี ผู้ป่วยโรคลีเจียนแนร์ซึ่งเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่กลับไปป่วยที่ประเทศต้นทาง มีสัญชาติสหราชอาณาจักรมากที่สุด รองลงมาคือสวีเดน เยอรมนี เนเธอร์แลนด์ และเดนมาร์ก โดยผู้ป่วยให้ประวัติเดินทางก่อนป่วยส่วนใหญ่เป็นจังหวัดท่องเที่ยวที่สำคัญ ได้แก่ ภูเก็ต สุราษฎร์ธานี กระบี่ กรุงเทพมหานคร และชลบุรี ด้านการเก็บตัวอย่างสิ่งแวดล้อม ตัวอย่างที่ตรวจพบเชื้อ Legionella spp. สูงสุดคือ น้ำจากฝักบัว ร้อยละ 35.94 รองลงมาคือ Swab จากฝักบัว (35.00) และน้ำจากก๊อกน้ำหรืออ่างล้างหน้า (23.81) สถานที่พักมีอุณหภูมิของระบบน้ำร้อนต่ำกว่า 50 องศาเซลเซียส หรือมีระดับคลอรีนอิสระตกค้าง น้อยกว่า 0.02 ppm ร้อยละ 85.71 ดังนั้น เพื่อลดความเสี่ยงการติดเชื้อโรคลีเจียนแนร์ ควรเพิ่มความตระหนักรู้เกี่ยวกับการป้องกันโรคลีเจียนแนร์ให้กับผู้ประกอบการและบุคลากรที่เกี่ยวข้อง และเพิ่มความเข้มข้นในการเฝ้าระวังโรคในช่วงที่มีการเดินทางท่องเที่ยวหนาแน่น รวมถึงประชาสัมพันธ์การป้องกันการติดเชื้อ Legionella spp. ให้กับนักท่องเที่ยวและประชาชนทราบ