ผลของโปรแกรมการจัดการการนอนไม่หลับต่อความรุนแรงของการนอนไม่หลับในผู้สูงอายุที่มีภาวะหัวใจล้มเหลว

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์การวิจัย: ศึกษาผลของโปรแกรมการจัดการการนอนไม่หลับต่อความรุนแรงของ การนอนไม่หลับในผู้สูงอายุที่มีภาวะหัวใจล้มเหลว

การออกแบบการวิจัย: การวิจัยกึ่งทดลองแบบสองกลุ่ม ทดสอบก่อนและหลังการทดลอง

วิธีดำเนินการวิจัย: กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้สูงอายุที่มีภาวะหัวใจล้มเหลวทั้งชายและหญิง อายุ 60 -75 ปี มารับ การรักษาแบบผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลระดับตติยภูมิ ระหว่างเดือนมกราคม ถึง มิถุนายน พ.ศ. 2564 คัดเลือกกลุ่มตัวอย่างจำนวน 48 ราย และสุ่มเข้ากลุ่ม กลุ่มละ 24 ราย กลุ่มทดลอง 1 ราย ขอออกจากการศึกษาเนื่องจากสถานการณ์การแพร่ระบาดโรคไวรัสโควิด 19 กลุ่มควบคุมได้รับ การพยาบาลตามปกติ และกลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการจัดการการนอนไม่หลับที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้น จากแนวคิดการบำบัดการคิดรู้และพฤติกรรมสำหรับการนอนไม่หลับและการทบทวนวรรณกรรมเป็น กรอบแนวคิดการวิจัย เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบบันทึกข้อมูลส่วนบุคคล และ แบบประเมิน Insomnia Severity Index (ISI) วิเคราะห์ข้อมูลโดยเปรียบเทียบสัดส่วนของผู้สูงอายุ ที่มีภาวะหัวใจล้มเหลวที่มีระดับความรุนแรงของการนอนไม่หลับก่อนการทดลองเทียบกับหลังการทดลอง ที่สัปดาห์ที่ 6 และ 10 ด้วยสถิติ McNemar test และระหว่างกลุ่มทดลองกับกลุ่มควบคุมก่อนการทดลอง และหลังการทดลองสัปดาห์ที่ 6 และ 10 ด้วยสถิติ Fisher’s Exact test

ผลการวิจัย: กลุ่มผู้สูงอายุภาวะหัวใจล้มเหลวหลังได้รับโปรแกรมการจัดการการนอนไม่หลับ พบว่า มีสัดส่วนของความรุนแรงของการนอนไม่หลับในสัปดาห์ที่ 6 และ 10 น้อยกว่าสัดส่วนของผู้สูงอายุฯ ในกลุ่ม ที่ได้รับการดูแลตามปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.01)

ข้อเสนอแนะ: พยาบาลหรือทีมสุขภาพควรนำโปรแกรมที่พัฒนาขึ้นมานี้ไปใช้ในกลุ่มผู้สูงอายุ ที่มีปัญหาการนอนหลับ โดยผู้นำโปรแกรมไปใช้ต้องได้รับการฝึกวิธีการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมมาก่อน และการศึกษาครั้งต่อไปควรมีการวัด ผลลัพธ์อื่นๆ เช่น การทำหน้าที่ในตอนกลางวัน อาการอ่อนล้า คุณภาพชีวิต และความเชื่อและทัศนคติเกี่ยวกับการนอนหลับ เป็นต้น