ปัจจัยทำนายพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อโควิด 19 ในผู้เป็นโรคหืด

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์ของการวิจัย: เพื่อศึกษาอำนาจการทำนายของความรู้เกี่ยวกับโรคโควิด 19 การรับรู้โอกาสเสี่ยงต่อการติดเชื้อโควิด 19 การรับรู้ความรุนแรงของโรคโควิด 19 และการรับรู้สมรรถนะ ของตนเองในการป้องการติดเชื้อโควิด 19 ต่อพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อโควิด 19 ในผู้เป็นโรคหืด 

การออกแบบการวิจัย: การวิจัยหาความสัมพันธ์เชิงทำนาย 

วิธีดำเนินการวิจัย: กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้เป็นโรคหืดอายุ 18 ปีขึ้นไปที่มาติดตามการรักษาที่คลินิก โรคหืด โรงพยาบาลระดับตติยภูมิขั้นสูงแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพมหานคร จำนวน 119 ราย เก็บรวบรวมข้อมูล โดยใช้แบบบันทึกข้อมูลส่วนบุคคล แบบสอบถามความรู้เกี่ยวกับโรคโควิด 19 แบบสอบถามการรับรู้ โอกาสเสี่ยงต่อการติดเชื้อโควิด 19 แบบสอบถามการรับรู้ความรุนแรงของโรคโควิด 19 แบบสอบถาม การรับรู้สมรรถนะของตนเองในการป้องกันการติดเชื้อโควิด 19 และแบบสอบถามพฤติกรรมป้องกัน การติดเชื้อโควิด 19 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนาและการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณ 

ผลการวิจัย: กลุ่มตัวอย่างสองในสาม (ร้อยละ 68.90) เป็นเพศหญิง อายุเฉลี่ย 64 ปี (SD = 11.80) มีพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อโควิด 19 อยู่ในระดับสูงร้อยละ 95.80 โดยตัวแปรทั้งหมด สามารถร่วมกันอธิบายความแปรปรวนของพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อโควิด 19 ในผู้เป็นโรคหืด ได้ร้อยละ 36.50 (R2 = .365, p < .001) โดยปัจจัยที่มีอิทธิพลสูงสุดคือ การรับรู้สมรรถนะของตนเอง ในการป้องกันการติดเชื้อโควิด 19 (β = .399, p < .001) รองลงมาคือ การรับรู้ความรุนแรงของโรคโควิด 19 (β = .283, p < .001) และการรับรู้โอกาสเสี่ยงต่อการติดเชื้อโควิด 19 (β = .206, P < .05) ตามลำดับ 

ข้อเสนอแนะ: พยาบาลควรให้ข้อมูลเกี่ยวกับความรุนแรงของโรคโควิด 19 โอกาสเสี่ยงของ ผู้เป็นโรคหืดในการติดเชื้อโควิด 19 และส่งเสริมการรับรู้สมรรถนะของตนเองในการป้องกันการ ติดเชื้อโควิด 19 เพื่อให้ผู้เป็นโรคหืดมีพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อโควิด 19 ที่ดี