ความสัมพันธ์ระหว่างความหมกมุ่นครุ่นคิดและการมีสติในผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่อาศัยในชุมชน: การศึกษาแบบภาคตัดขวาง

บทคัดย่อ

บทนำ การแก้ไขปัญหาภาวะซึมเศร้าต้องใช้การดูแลที่ครอบคลุมทุกมิติ การทำความเข้าใจ ความสัมพันธ์ระหว่างความหมกมุ่นครุ่นคิดและการมีสติในผู้ป่วยซึมเศร้าเป็นสิ่งสำคัญ 

วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความหมกมุ่นครุ่นคิดและการมีสติในผู้ป่วย โรคซึมเศร้าที่อาศัยในชุมชน 

การออกแบบการวิจัย การศึกษาแบบภาคตัดขวาง 

วิธีดำเนินการวิจัย กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยที่ได้รับการวินิจฉัยโรคซึมเศร้า มีอาการอยู่ในระยะคงที่ และกำลังรับการรักษาด้วยยาต้านเศร้าจำนวน 75 ราย ที่มารับบริการในโรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่ง และโรงพยาบาลชุมชนในจังหวัดทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม ข้อมูลส่วนบุคคลและข้อมูลทางคลินิก รวมทั้งการประเมินภาวะซึมเศร้าของเบ็ค การประเมินความหมกมุ่น ครุ่นคิด และประเมินการมีสติของฟิลาเดลเฟีย วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนาและสหสัมพันธ์ของเพียร์สัน 

ผลการวิจัย กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง มีอายุเฉลี่ย 51.08 ปี (SD = 15.46) ในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา มีภาวะซึมเศร้าระดับน้อย ร้อยละ 33.3 ระดับปานกลาง ร้อยละ 25.3 ระดับมาก ร้อยละ 28.0 และระดับรุนแรง ร้อยละ 13.3 นอกจากนี้ ระดับความรุนแรงของภาวะซึมเศร้ามีความสัมพันธ์ ทางบวกอย่างมีนัยสำคัญ (p<.001) กับความหมกมุ่นครุ่นคิดโดยรวมและรายด้าน (การครุ่นคิดวิตกกังวล การสะท้อนความคิด และองค์ประกอบภาวะซึมเศร้า) (r=.562, .441, .483, .592 ตามลำดับ) และ พบว่าความสัมพันธ์ทางลบของความหมกมุ่นครุ่นคิดกับการมีสติ (r = -.292, p = .012) อย่างไรก็ตามไม่พบความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญของภาวะซึมเศร้ากับระดับการมีสติ 

ข้อเสนอแนะ ผู้ป่วยที่เป็นโรคซึมเศร้าและกำลังรับการรักษาด้วยยาต้านซึมเศร้ามักมีแนวโน้ม ที่จะมีความหมกมุ่นครุ่นคิดสูง ผลการศึกษาครั้งนี้เป็นข้อมูลพื้นฐานในการศึกษาเชิงทำนายซึ่งจะนำไปสู่การพัฒนากิจกรรมบำบัดในชุมชนสำหรับผู้ป่วยโรคซึมเศร้าเพื่อลดความหมกมุ่นครุ่นคิดและ อาการซึมเศร้า ทั้งนี้เพื่อป้องกันการเกิดซ้ำของโรคซึมเศร้า