ผลของการสร้างเสริมการฟื้นหายต่อการฟื้นหายของผู้ป่วยโรคอารมณ์สองขั้ว

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลองใช้รูปแบบเปรียบเทียบหลังการทดลองระหว่างสองกลุ่มที่ไม่เท่าเทียมกัน มีวัตถุประสงค์เพื่อ เปรียบเทียบการฟื้นหายของผู้ป่วยโรคอารมณ์สองขั้วระหว่างกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมการสร้างเสริมการฟื้นหาย กับกลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติ  กลุ่มตัวอย่าง เป็นผู้ป่วยโรคอารมณ์สองขั้วที่เข้ารับบริการแผนกผู้ป่วยในของสถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา จำนวน 66 คน คัดเลือกเข้ากลุ่มด้วยการจับคู่ ด้านอายุ และระยะเวลาการเจ็บป่วย และสุ่มเข้ากลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 33 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ โปรแกรมการสร้างเสริมการฟื้นหาย แบบประเมินการฟื้นหายด้านสุขภาพจิต ฉบับภาษาไทย แบบวัดการทำหน้าที่ แบบวัดอาการแมเนีย และแบบวัดอาการซึมเศร้า เครื่องมือทุกชุดผ่านการ ตรวจสอบความตรงเชิงเนื้อหาจากผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 ท่าน ค่าสัมประสิทธิ์อัลฟาของครอนบาคของแบบประเมินการฟื้นหายด้านสุขภาพจิต เท่ากับ .86  วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติที ผลการวิจัย: การฟื้นหายของผู้ป่วยโรคอารมณ์สองขั้วกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมการสร้างเสริมการฟื้นหาย (  =101.09, SD =9.65) สูงกว่า กลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติ (  =76.48, SD =10.77) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ p=.05 ผลการศึกษาครั้งนี้เป็นแนวทางในการพัฒนาระบบบริการสุขภาพจิตเพื่อสร้างเสริมการฟื้นหายในผู้ป่วยโรคอารมณ์สองขั้วในโรงพยาบาลจิตเวชและในการพัฒนาสมรรถนะผู้ปฏิบัติการพยาบาลขั้นสูงสาขาการพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต