การประเมินระดับเสียงและสมรรถภาพการได้ยินของพนักงานโรงโม่หินแห่งหนึ่ง จังหวัดสุราษฎร์ธานี

บทคัดย่อ

โรคประสาทหูเสื่อมจากการประกอบอาชีพ เป็นสภาวการณ์เสื่อมของประสาทหูเนื่องจากการสัมผัสเสียงดังของผู้ปฏิบัติงานและมีโอกาสเสี่ยงต่อการเกิดการสูญเสียการได้ยิน งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการประเมินระดับเสียง สมรรถภาพการได้ยินของพนักงาน และความสัมพันธ์ระหว่างลักษณะงานของแต่ละแผนกกับการสูญเสียการได้ยินของพนักงานโรงโม่หิน การศึกษานี้มีรูปแบบการวิจัยเชิงพรรณนาภาคตัดขวาง กลุ่มตัวอย่าง คือ พนักงานที่ปฏิบัติงานประจำ จำนวน 34 คน ประกอบด้วย แผนกเหมืองหิน แผนกบดหินย่อยหิน แผนกตะแกรงร่อนหินทราย แผนกซ่อมบำรุง และแผนกสำนักงาน ระยะเวลาศึกษาระหว่างเดือนธันวาคม 2567-เดือนมีนาคม 2568 ทำการเก็บตัวอย่างระดับเสียงด้วยเครื่องวัดปริมาณเสียงสะสม และตรวจสมรรถภาพการได้ยินด้วยเครื่องมือ Audiometer ผลการศึกษา พบว่า ระดับเสียงเฉลี่ย
ที่ผู้ปฏิบัติงานสัมผัสตลอดระยะเวลาการทำงาน (TWA) 8 ชั่วโมง เกินค่ามาตรฐาน 85 dB(A) คือ แผนกบดหินย่อยหิน
(90.7 dB(A)) รองลงมา คือ แผนกตะแกรงร่อนหินทราย (85.6 dB(A)) และแผนกเหมืองหิน (85.4 dB(A)) ผลตรวจสมรรถภาพทางการได้ยินของพนักงาน พบว่า พนักงานแผนกซ่อมบำรุงมีค่าเฉลี่ยระดับการได้ยินสูง รองลงมา คือ พนักงานแผนกบดหินย่อยหิน ส่วนลักษณะงานของแต่ละแผนกมีความสัมพันธ์กับการได้ยินปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value <0.001) อย่างไรก็ตามพนักงานทุกคนมีสมรรถภาพทางการได้ยินปกติ ซึ่งสถานประกอบการได้ดำเนินการมาตรการควบคุมเสียงที่แหล่งกำเนิด การตรวจสุขภาพประจำปีสำหรับพนักงานในพื้นที่เสี่ยงเพื่อเฝ้าระวังการสูญเสียการได้ยิน ตลอดจนจัดหาอุปกรณ์ป้องกันเสียงดังอย่างพอเพียงและเหมาะสมต่อการปฏิบัติงานในแต่ละแผนก