การปฏิบัติและอุปสรรคในการดูแลโดยมีครอบครัวเป็นศูนย์กลางของพยาบาลเด็ก

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงพรรณนามีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาอุปสรรคในการดูแลโดยมีครอบครัวเป็นศูนย์กลางของพยาบาลเด็ก 2) เพื่อศึกษาการปฏิบัติในการดูแลโดยมีครอบครัวเป็นศูนย์กลางของพยาบาลเด็ก และ3) เปรียบเทียบความแตกต่างของการปฏิบัติระหว่างพยาบาลในหอผู้ป่วยกุมารเวชกรรมกับหอผู้ป่วยวิกฤตเด็กและทารก กลุ่มตัวอย่าง คือ พยาบาลวิชาชีพที่ให้การดูแลผู้ป่วยเด็กและทารกในโรงพยาบาลตติยภูมิแห่งหนึ่งที่มีคุณลักษณะตามเกณฑ์ ใช้แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล แบบสอบถามการปฏิบัติตามแนวคิดการดูแลโดยมีครอบครัวเป็นศูนย์กลางของวิลสัน และดันสท์ ฉบับแปลภาษาไทย และแบบสอบถามการรับรู้อุปสรรคในการปฏิบัติการดูแลโดยมีครอบครัวเป็นศูนย์กลาง ที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติบรรยายและ independent t-test

ผลการวิจัย พบว่า คะแนนเฉลี่ยอุปสรรคในการดูแลโดยมีครอบครัวเป็นศูนย์กลางโดยรวมของพยาบาลเด็ก (Mean = 2.18, S.D. = 0.56) อยู่ในระดับปานกลาง สำหรับอุปสรรคที่พบมากที่สุด ได้แก่ ด้านองค์กร (Mean = 2.24, S.D = 0.69) และด้านบุคลากรทางการพยาบาล (Mean = 2.21, S.D = 0.60) คะแนนเฉลี่ยการปฏิบัติโดยรวมของพยาบาลเด็กอยู่ในระดับมาก (Mean = 3.73, S.D = 0.32) เมื่อเปรียบเทียบคะแนนเฉลี่ยการปฏิบัติในการดูแลโดยมีครอบครัวเป็นศูนย์กลางระหว่างพยาบาลในหอผู้ป่วยวิกฤตเด็กและทารก (Mean = 3.80, S.D = 0.25) สูงกว่าคะแนนเฉลี่ยการปฏิบัติในการดูแลโดยมีครอบครัวเป็นศูนย์กลางของพยาบาลในหอผู้ป่วยกุมารเวชกรรม (Mean = 3.65, S.D = 0.38) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) เมื่อพิจารณาเปรียบเทียบรายด้าน พบว่า คะแนนเฉลี่ยด้านการปฏิบัติเชิงสัมพันธ์ของพยาบาลในหอผู้ป่วยวิกฤตเด็กและทารกสูงกว่าพยาบาลในหอผู้ป่วยกุมารเวชกรรม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) คะแนนเฉลี่ยด้านการปฏิบัติแบบมีส่วนร่วมในการดูแลของพยาบาลทั้งสองกลุ่มไม่แตกต่างกัน

 ผลการวิจัยแสดงให้เห็นว่า ผู้บริหารควรแก้ไขอุปสรรคด้านองค์กรและด้านบุคลากรทางการพยาบาล สำหรับการปฏิบัติในการดูแลโดยมีครอบครัวเป็นศูนย์กลางของพยาบาลเด็ก พยาบาลวิชาชีพในหอผู้ป่วยกุมารเวชกรรม ควรเพิ่มการปฏิบัติเชิงสัมพันธ์ด้วยการนำปัจจัยทางด้านองค์กรและด้านบุคลากรที่เป็นอุปสรรคต่อการปฏิบัติเชิงสัมพันธ์ มาเป็นข้อมูลในการทำแผนพัฒนาคุณภาพ เพื่อส่งเสริมการปฏิบัติการดูแลโดยมีครอบครัวเป็นศูนย์กลาง