การพัฒนาแนวทางปฏิบัติการป้องกันแผลกดทับใน ผู้ป่วยศัลยกรรมชาย โรงพยาบาลลำพูน

บทคัดย่อ

ภาวะแทรกซ้อนที่สำคัญในกลุ่มผู้ป่วยที่นอนนานได้แก่การเกิดแผลกดทับซึ่งเป็นภาวะแทรกซ้อนที่สามารถป้องกันได้การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาแนวปฏิบัติทางคลินิกสำหรับการป้องกันการเกิดแผลกดทับในผู้ป่วยกลุ่มเสี่ยงที่เข้ารับการรักษาในหอผู้ป่วยศัลยกรรมชายโรงพยาบาลลำพูน โดยใช้กรอบแนวคิดการพัฒนาแนวปฏิบัติทางคลินิกของNHMRC (1998) ประเทศออสเตรเลีย ที่แปลและประยุกต์โดยฉวีวรรณธงชัย (2548) มีทีมพัฒนาแนวปฏิบัติประกอบด้วยแพทย์ 1 ท่าน พยาบาล 5 ท่าน รวม6 ท่าน รวบรวมข้อมูลโดยใช้ 1) แบบสอบถามความเป็นไปได้ในการใช้แนวปฏิบัติทางคลินิก 2)แบบสอบถามความคิดเห็นความสามารถในการปฏิบัตตามแนวปฏิบัติทางคลินิกตรวจสอบความเป็นไปได้ในทางปฏิบัติโดยทดลองใช้กับผู้ป่วยตามเกณฑ์ที่กำหนดวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนาเปรียบเทียบอุบัติการณ์การเกิดแผลกดทับก่อนการพัฒนาแนวปฏิบัติและหลังพัฒนาแนวปฏิบัติโดยใช้สัดส่วน (proportion) และ Chi square test ผลการศึกษาพบว่ากลุ่มตัวอย่างผู้ทดลองใช้แนวปฏิบัติทางคลินิกเห็นด้วยว่าแนวปฏิบัติง่ายต ใช้เห็นด้วยในระดับมากคิดเป็นร้อยละ80แนวปฏิบัติมีข้อเสนอแนะชัดเจนมีความเป็นไปได้ในการนำแวปฏิบัติ  ไปใช้ในการดูแลผู้ป่วยเพื่อป้องกันการเกิดแผลกดทแนวปฏิบัติมีประสิทธิผลแก้ปัญหาการเกิดแผลกดทับใน หน่วยงานได้และมีความพึงพอใจในแนวปฏิบัติทางคกลุ่มตัวอย่างเห็นด้วยในระดับมากคิดเป็นร้อยละ 90 การนำแนวปฏิบัติทางคลินิกสำหรับป้องการเกิดแผลกดทับใช้ในกลุ่มผู้รับบริการคัดเลือกตามเกณฑ์ที่กำหนด พบ ว่าสัดส่วนของการเกิดแผลกดทับน้อยกว่าก่อนพัฒนาแนวปฏิบัติคือก่อนการพัฒนาแนวปฏิบัติพบผู้ป่วยเกิด แผลกดทับคิดเป็นร้อยละ16.66 ของผู้ป่วยที่เฝ้าระวังทหลังพัฒนาแนวปฏิบัติพบผู้ป่วยเกิดแผลกดทับคิด้งหมด เป็นร้อยละ 1.79 ของผู้ป่วยที่เฝ้าระวังทั้งหมดทดสอบด้วยสถิติ Chi square พบว่าจำนวนผู้ป่วยที่เกิดแผลกด ทับก่อนและหลังใช้แนวปฏิบัติมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ (p< 0ำคัญทางสถิติ.01) กลุ่มตัวอย่างผู้ป่วยและ ผู้ดูแลมีความพึงพอใจการพิทักษ์สิทธิและจริยธรรมการดูแลเพื่อป้องกันการเกิดแผลกระดทับับมากคิดเป็น ร้อยละ100