ความชุกและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพจิตของบุคลากรโรงพยาบาลมหาสารคาม

บทคัดย่อ

          วัตถุประสงค์ : เพื่อศึกษาอัตราความชุกและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพจิตของบุคลากรโรงพยาบาลมหาสารคาม

          รูปแบบและวิธีวิจัย : การศึกษาครั้งนี้เป็นการศึกษารูปแบบเชิงพรรณนาแบบตัดขวาง (Cross-sectional descriptive study) คัดเลือกแบบเจาะจงโดยใช้ข้อมูลทุติยภูมิ (Secondary Data) จากการตรวจสุขภาพประจำปี 2565 ของบุคลากรโรงพยาบาลมหาสารคาม รายงานด้วยตัวเลขจำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และ         ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน รวมถึงหาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยที่มีผลต่อปัญหาสุขภาพจิตของบุคลากรในประเด็นต่างๆ โดยวิเคราะห์การถดถอยโลจิสติก (Logistic regression analysis) กำหนดระดับนัยสำคัญทางสถิติ     p-value<0.05

          ผลการศึกษา : บุคลากรโรงพยาบาลมหาสารคามมีอัตราความชุกของปัญหาสุขภาพจิต                   ซึ่งประกอบด้วยอาการของภาวะหมดไฟ ร้อยละ 63.4 ความเสี่ยงภาวะซึมเศร้า ร้อยละ 15.9 มีความเครียด   ในระดับมากถึงมากที่สุด ร้อยละ 3.6 และความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย ร้อยละ 1.1 ปัจจัยกลุ่มภารกิจงาน          มีความสัมพันธ์และสามารถทำนายอาการภาวะหมดไฟและความเสี่ยงภาวะซึมเศร้าของบุคลากรได้ อีกทั้งพบว่าปัจจัยเรื่องเพศ อายุและประเภทตำแหน่งมีความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติและทำนายทิศทางของอาการภาวะหมดไฟของบุคลากรโรงพยาบาลมหาสารคามได้ กล่าวคือกลุ่มภารกิจบริการด้านการพยาบาลและกลุ่มภารกิจบริการทุติยภูมิและตติยภูมิ มีโอกาสที่จะมีความเสี่ยงภาวะซึมเศร้ามากกว่ากลุ่มภารกิจบริการ  ปฐมภูมิ 2.67 เท่า (adjusted OR 95% CI; 1.27-5.65) และ 2.87 เท่า (adjusted OR 95% CI; 1.31-6.28) ตามลำดับ

          สรุปผลการศึกษา : อัตราความชุกปัญหาสุขภาพจิตของบุคลากรโรงพยาบาลมหาสารคาม พบว่า       มีอัตราความชุกของอาการภาวะหมดไฟสูงสุด รองลงมาคือความเสี่ยงภาวะซึมเศร้า ความเครียดและ      ความเสี่ยงการฆ่าตัวตายตามลำดับ นอกจากนี้ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับปัญหาสุขภาพจิตของบุคลากรคือปัจจัยเรื่องกลุ่มภารกิจงาน