ผลของการทำสมาธิบำบัดต่อความวิตกกังวลและความผาสุกทางจิตวิญญาณของผู้ป่วยมะเร็ง ระยะสุดท้าย

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์ : เพื่อศึกษาผลของการทำสมาธิบำบัดต่อความวิตกกังวล และความผาสุกทางจิตวิญญาณในผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย

รูปแบบการวิจัย : เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง กลุ่มเดียวทดสอบก่อนและหลังการทำสมาธิบำบัด กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย ที่มารับการรักษาที่งานดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่โรงพยาบาลขอนแก่น  คัดเลือกกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 26 ราย โดยใช้วิธีสุ่มตัวอย่างแบบต่อเนื่อง (Consecutive Sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย 4 ส่วน ได้แก่ 1) ข้อมูลส่วนบุคคล 2) แบบประเมินความวิตกกังวลในขณะเผชิญ (State-anxiety: Form X-I) ของ Spielberger) แปลเป็นภาษาไทย โดยนิตยา คชภักดี, สายฤดี วรกิจโภคาทร และมาลี นิสัยสุข (2531) 3) แบบประเมินความผาสุกทางจิตวิญญาณของ Paloutzion and Ellison (1982) แปลเป็นภาษาไทยโดยธนิญา น้อยเปียง (2545) และ 4) คู่มือการทำวิทิสาสมาธิ เก็บรวบรวมข้อมูลโดยการใช้แบบสัมภาษณ์ นำเสนอในรูปแบบค่าเฉลี่ย ร้อยละ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงบรรยาย และสถิติทดสอบ Paired t-test

ผลการวิจัย : พบว่า ค่าคะแนนเฉลี่ยความวิตกกังวลของกลุ่มตัวอย่างหลังการทำสมาธิบำบัดต่ำกว่าก่อนทำสมาธิบำบัดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.001; 95%CI  - 22.60 - 28.78) และค่าคะแนนเฉลี่ยความผาสุกทางจิตวิญญาณของกลุ่มตัวอย่างหลังการทำสมาธิบำบัดสูงกว่าก่อนการทำสมาธิบำบัด อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
[p < 0.001; 95%CI (-18.01) - (-13.45)]

สรุปผลวิจัย : การวิจัยครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าการทำสมาธิบำบัด รูปแบบวิทิสาสมาธิช่วยลดความวิตกกังวลและเพิ่มความผาสุกทางจิตวิญญาณในผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้ายได้ ดังนั้นพยาบาลควรนำรูปแบบวิทิสาสมาธิไปใช้กับผู้ป่วยมะเร็งและผู้ป่วยเรื้อรังระยะสุดท้ายกลุ่มอื่น ทั้งในแผนกผู้ป่วยนอกและหอผู้ป่วยใน เพื่อให้ผู้ป่วยได้รับการดูแลอย่างครอบคลุมเป็นองค์รวม