การพัฒนาระบบการดูแลผู้ป่วยแบบประคับประคอง โรงพยาบาลมหาสารคาม

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสถานการณ์การจัดระบบการดูแลแบบประคับประคอง เพื่อพัฒนาระบบการดูแลแบบประคับประคอง ในโรงพยาบาลมหาสารคาม โดยใช้แนวคิดวงจรพัฒนาของเดมมิ่ง 4 ขั้นตอน กลุ่มตัวอย่างสุ่มแบบเฉพาะเจาะจง ในผู้ป่วยที่แพทย์วินิจฉัยว่าเป็นผู้ป่วยระยะสุดท้าย และควรได้รับการดูแลแบบประคับประคองทุกราย ที่มีค่าคะแนน การแบ่งระดับผู้ป่วยที่ได้รับการดูแลแบบประคับประคอง (PPS) 10-70% และยินยอมเข้าร่วมการวิจัย จำนวน 60 ราย ช่วงเวลาที่ศึกษา ตั้งแต่วันที่ 1 ตุลาคม 2565 – 31 กรกฎาคม 2566

          เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย 1) แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง การดูแลผู้ป่วยแบบประคับประคอง 2) แบบสังเกตพฤติกรรมการดูแลผู้ป่วยระยะท้ายแบบประคับประคอง 3) แบบสอบถามความพึงพอใจผู้ให้บริการ และแบบสอบถามความ พึงพอใจของครอบครัว  ผ่านการตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาจากผู้ทรงคุณวุฒิ 5 ท่าน และทดสอบความเชื่อมั่นโดยการหา Cronbach’s Alpha Coefficient ได้ค่าความเชื่อมั่น เท่ากับ 0.86, 0.96 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพรรณนา ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ข้อมูลเชิงคุณภาพใช้การวิเคราะห์เนื้อหา (Content analysis)

ผลการศึกษา ระบบการดูแลผู้ป่วยแบบประคับประคองในระยะสุดท้าย ประกอบด้วย คู่มือการดูแลแบบประคับประคองในผู้ป่วยระยะสุดท้าย ระบบการส่งต่อผู้ป่วยระยะสุดท้ายจากโรงพยาบาลสู่ชุมชนในเครือข่าย ด้านผู้ป่วยได้รับการดูแลครอบคลุมองค์รวมมากขึ้น ความพึงพอใจของครอบครัวต่อการดูแลแบบประคับประคองในผู้ป่วยระยะสุดท้ายโดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด ( = 4.66, SD ± .715) ด้านด้านบุคลากรภายหลังการพัฒนาระบบบุคลากรมีความสุขเพิ่มขึ้นจาก 70.78% เป็น 95.42% และความรู้สึกมีคุณค่าเพิ่มขึ้น จาก 78.42% เป็น 97.26% สอดคล้องกับข้อมูลเชิงคุณภาพซึ่งพบว่า บุคลากรรู้สึกมีความสุขที่เกิดทีมและเครือข่ายในการดูแลผู้ป่วยที่บ้านร่วมกัน ผลการ สรุปว่า การพัฒนาระบบการดูแลแบบประคับประคองในผู้ป่วยระยะสุดท้าย ทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ดีต่อผู้รับบริการ ดังนั้นควรนำระบบดังกล่าวไปกำหนดเป็นนโยบายในการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายโดยให้มีทีมสหวิชาชีพมีส่วนร่วม  เพื่อให้เกิดการดูแลที่มีมาตรฐานในอนาคตต่อไป