การศึกษาโรคประสาทหูเสื่อมเฉียบพลันชนิดไม่ทราบสาเหตุในโรงพยาบาลชุมแพ

บทคัดย่อ

โรคประสาทหูเสื่อมเฉียบพลันชนิดไม่ทราบสาเหตุหากได้รับการวินิจฉัยและให้การรักษาทันท่วงที มีโอกาสที่จะมีการได้ยินดีขึ้นหรือกลับเป็นปกติ วิธีการรักษาที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดในปัจจุบัน คือการให้ยาลดการอักเสบกลุ่มสเตียรอยด์ อย่างไรก็ตามผลการรักษายังไม่มีความชัดเจนว่ามีประโยชน์จริงหรือไม่ การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทบทวนการรักษาโรคประสาทหูเสื่อมเฉียบพลันชนิดไม่ทราบสาเหตุและเพื่อทราบผลของสเตียรอยด์ต่อการรักษาโรค

รูปแบบและวิธีการวิจัย : การศึกษาเชิงพรรณนาแบบย้อนหลังโดยทบทวนเวชระเบียนของกลุ่มผู้ป่วยโรคประสาทหูเสื่อมแบบเฉียบพลันชนิดไม่ทราบสาเหตุ ที่เข้ารับการรักษาที่แผนกผู้ป่วยนอกโสต ศอ นาสิก โรงพยาบาลชุมแพ ตั้งแต่เดือนมิถุนายน พ.ศ.2554 ถึงเดือนเมษายน พ.ศ.2561 จำนวน 144 ราย

ผลการศึกษา : พบว่าผู้ป่วยจำนวน 144ราย เป็นเพศชาย 56คน เพศหญิง 88คน สัดส่วนเพศชายต่อเพศหญิงอยู่ที่ 1ต่อ1.57 อายุเฉลี่ยของผู้ป่วยคือ59.8ปี ทั้งหมดมาด้วยประสาทหูเสื่อมเฉียบพลันข้างเดียว โดยโรคเกิดกับหูข้างขวาจำนวน64คน หูข้างซ้าย80คน อาการที่พบร่วมมากที่สุดคืออาการหูอื้อร้อยละ70.8 ร้อยละ47.2 ไม่พบโรคประจำตัว ได้รับยาสเตียรอยด์จำนวน 87คน ไม่ได้รับสเตียรอยด์ 57คน กลุ่มไม่ได้รับยาแบ่งเป็นสองกลุ่มย่อย คือ1)ผู้ป่วยที่มีการสูญเสียการได้ยินเล็กน้อยจำนวน27คน และ 2)กลุ่มผู้ป่วยที่ปฏิเสธการกินยาจำนวน30คน ผลการติดตามการรักษาที่ระยะเวลา3เดือน พบว่ากลุ่มได้รับยาสเตียรอยด์การได้ยินดีขึ้นร้อยละ 52.9 กลุ่มไม่ได้รับยาการได้ยินดีขึ้นร้อยละ66.7 โดยกลุ่มย่อยสูญเสียการได้ยินเล็กน้อยการได้ยินดีขึ้นร้อยละ77.8 กลุ่มปฎิเสธการกินยาการได้ยินดีขึ้นร้อยละ 56.7 ผู้ป่วยร้อยละ94 จะฟื้นตัวภายใน 1เดือนแรก ผู้ป่วยอายุน้อยว่า60ปี มีการได้ยินดีขึ้นร้อยละ70 ซึ่งแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติเมื่อเทียบกับช่วงอายุ60ปีขึ้นไปซึ่งดีขึ้น ร้อยละ 47.3

สรุป : ผู้ป่วยโรคประสาทหูเสื่อมเฉียบพลันชนิดไม่ทราบสาเหตุมีอัตราการฟื้นตัวของการได้ยิน ร้อยละ 58.3 การให้ยาสเตียรอยด์ชนิดรับประทานไม่ช่วยให้อัตราการฟื้นตัวของการได้ยินดีขึ้นเมื่อเปรียบเทียบกับการไม่ได้รับยา ปัจจัยบ่งชี้ถึงการพยากรณ์โรคที่ดีคืออายุน้อยกว่าหรือเท่ากับ 60ปี

คำสำคัญ : โรคประสาทหูเสื่อมเฉียบพลันชนิดไม่ทราบเหตุ, สเตียรอยด์