สมรรถนะพยาบาลในการดูแลระยะยาวสำหรับผู้สูงอายุ ที่มีภาวะพึ่งพิงในชุมชน: การวิจัยผสานวิธีแบบคู่ขนาน

บทคัดย่อ

การวิจัยผสานวิธีแบบคู่ขนานครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสมรรถนะและคุณลักษณะของสมรรถนะพยาบาลในการดูแลระยะยาวสำหรับผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิงในชุมชน โดยมีการสำรวจสมรรถนะของพยาบาลไทยในระยะการดูแลระยะยาว แบ่งเป็นเครื่องมือวิจัยประกอบด้วย แบบสอบถามสมรรถนะด้านการพยาบาลระยะยาว ซึ่งจัดทำขึ้นกับพยาบาลดูแลเบื้องต้น 34 คนในจังหวัดจันทบุรี ประเทศไทย และการสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง กับกลุ่มตัวอย่าง 34 คน ข้อมูลเชิงปริมาณถูกวิเคราะห์เชิงพรรณนา ข้อมูลเชิงคุณภาพใช้การวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยข้อมูลเชิงปริมาณพบว่าพยาบาลส่วนใหญ่ (82.4%) มีสมรรถนะในการดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิงในชุมชนในระดับสูง (median 118, IQR 20) มีสมรรถนะด้านจริยธรรมสูงสุดโดย 85.3% (median 12.5, IQR 2) มีเพียง 64.7% เท่านั้นที่มีสมรรถนะต่ำที่สุดในทักษะด้านนวัตกรรมและการวิจัย (median 18.79, IQR 5) การวิเคราะห์เชิงคุณภาพ แบ่งเป็น 8 Theme ในการดูแลระยะยาวสำหรับผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิงในชุมชนของสมรรถนะ ได้แก่ 1) ด้านจริยธรรม 2) ด้านการปฏิบัติทางการพยาบาล 3) ด้านลักษณะการพยาบาลวิชาชีพ 4) ด้านการเป็นผู้นำ 5) ด้านทักษะด้านนวัตกรรมและการวิจัย 6) ด้านการสื่อสารและสัมพันธภาพ 7) ด้านเทคโนโลยีและสารสนเทศ และ 8) ด้านความสามารถทางสังคม