การวิจัยผสานวิธีเพื่อสร้างเสริมสุขภาพจิตผู้สูงอายุโรคเรื้อรังที่มีภาวะซึมเศร้า ด้วยโปรแกรมจิตวิทยาเชิงบวก

ผู้แต่ง

  • บุปผา ใจมั่น วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สรรพสิทธิประสงค์ คณะพยาบาลศาสตร์ สถาบันพระบรมราชชนก
  • อนงค์ลักษณ์ วงศ์ตรี วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สรรพสิทธิประสงค์ คณะพยาบาลศาสตร์ สถาบันพระบรมราชชนก
  • ธีรวีร์ มรกตเขียว วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สรรพสิทธิประสงค์ คณะพยาบาลศาสตร์ สถาบันพระบรมราชชนก
  • เกษราภรณ์ เคนบุปผา วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สรรพสิทธิประสงค์ คณะพยาบาลศาสตร์ สถาบันพระบรมราชชนก
  • ทยาวีร์ จันทรวิวัฒน์ วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี นครราชสีมา คณะพยาบาลศาสตร์ สถาบันพระบรมราชชนก
  • นิตยา บุปผาพันธ์ โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลคำไฮใหญ่
  • นิพพาภัทร์ สินทรัพย์ โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ อุบลราชธานี

คำสำคัญ:

จิตวิทยาเชิงบวก, ผู้สูงอายุโรคเรื้อรัง, ภาวะซึมเศร้า

บทคัดย่อ

การวิจัยผสานวิธีแบบแทรกแซง มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสาเหตุและวิธีการดูแลจากมุมมองของผู้เกี่ยวข้องเพื่อพัฒนาโปรแกรมจิตวิทยาเชิงบวก 2) ศึกษาประสิทธิผลของโปรแกรม 3) อธิบายผลลัพธ์การเปลี่ยนแปลงของผู้สูงอายุหลังเข้าร่วมโปรแกรม ระยะก่อนการทดลอง เก็บข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึก วิเคราะห์เชิงเนื้อหา, ระยะทดลอง เก็บข้อมูลผู้สูงอายุโรคเรื้อรังที่มีภาวะซึมเศร้า 40 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมกลุ่มละ 20 คน ดำเนินโปรแกรมสัปดาห์ละ 2 ครั้ง ครั้งละ 90 นาที เครื่องมือ คือ โปรแกรมจิตวิทยาเชิงบวก แบบวัดภาวะซึมเศร้าและแบบวัดสุขภาพจิต วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงบรรยาย และสถิติ Repeated Measurement ANOVA  วัดผล 3 ช่วงเวลา ได้แก่ ก่อนการทดลอง หลังการทดลองทันที และติดตามผล 4 สัปดาห์ ระยะหลังการทดลอง เก็บข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึกในกลุ่มทดลอง วิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลการวิจัยระยะก่อนการทดลองเพื่อทำความเข้าใจสาเหตุและวิธีการดูแล พบว่า สาเหตุที่ส่งผลต่อการเกิดภาวะซึมเศร้า ได้แก่ ระยะเวลาป่วย ความรุนแรงของโรค จำนวนโรคเรื้อรัง  ความวิตกกังวลต่อโรค ความรู้สึกไร้ค่า ความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับบุคคลรอบตัว ไม่มีที่ปรึกษา และวิธีการดูแล ได้แก่ การคัดกรองภาวะซึมเศร้า การได้รับข้อมูลที่ถูกต้อง การส่งเสริมการคิดเชิงบวก การเสริมสร้างความเข้มแข็งทางจิตใจ การส่งเสริมคุณค่าในตนเอง การสร้างสัมพันธภาพที่ดีในครอบครัวและสังคม ระยะทดลอง พบว่า กลุ่มทดลองมีระดับภาวะซึมเศร้าลดลงและสุขภาพจิตดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001 ระยะหลังการทดลอง พบว่า เกิดการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการดูแลตนเอง ผลการวิจัยนี้นำไปดูแลผู้สูงอายุโรคเรื้อรังที่มีภาวะซึมเศร้า ป้องกันการเกิดโรคซึมเศร้าและเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายได้

เอกสารอ้างอิง

กนกภรณ์ ทองคุ้ม, นริสรา พึ่งโพธิ์สภ, และนันท์ชัตสันห์ สกุลพงศ์. (2564). การแทรกแซงทางจิตวิทยาเชิงบวกกับการประยุกต์ใช้เพื่อสร้างเสริมพลังสุขภาพจิตในผู้สูงอายุ.วารสารจิตวิทยา มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต, 11(1), 38-50.

กนกภรณ์ ทองคุ้ม, นริสรา พึ่งโพธิ์สภ, และนันท์ชัตสันห์ สกุลพงศ์. (2565). รูปแบบการสร้างเสริมพลังสุขภาพจิตของผู้สูงอายุโรคเรื้อรังที่มีภาวะซึมเศร้าโดยบูรณาการทฤษฎีความสำเร็จตามจุดมุ่งหมาย. วารสารวิชาการสาธารณสุข, 31(5), 838-850.

กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2565). แผนกลยุทธ์กรมกิจการผู้สูงอายุ พ.ศ.2560- 2564.

กัทรพร ธนาคุณ, และบัวทอง สว่างโสภากุล. (2564). ความหวัง ความยืดหยุ่น ทักษะทางสังคม และความสำเร็จของการเป็นผู้สูงอายุของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุแห่งหนึ่ง จังหวัดนนทบุรี. วารสารวิจัย มข. สาขามนุษยศาสตร์(ฉบับบัณฑิตศึกษา), 9(1), 70-80.

จุฑามาศ ทองประดับ. (2563). การจัดกลุ่มบำบัดในผู้ป่วยจิตเวช. วารสารพยาบาลทหารบก, 21(1), 56-64.

ทรงกลด สุดเสน่หา. (2567). ผลของโปรแกรมกิจกรรมกลุ่มสันทนาการต่อภาวะซึมเศร้าในผู้สูงอายุ เขตพื้นที่โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลท่ากลอย อำเภอท่าตะเกียบ จังหวัดเชิงเทรา. วารสารสาธารณสุขมูลฐานภาคกลาง, 38(2), 50-60.

นนท์ มูลดวง, และปิยนุช บังเอิญ. (2568). ความชุกและปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าของผู้สูงอายุป่วยโรคเรื้อรังที่มารับบริการที่โรงพยาบาลบ้านใหม่ไชยพจน์ จังหวัดบุรีรัมย์.วารสารศูนย์อนามัยที่ 9, 19(2), 427-437.

นันท์ชัตสัณฑ์ สกุลพงศ์. (2565). จิตวิทยาเชิงบวก:หลักการพื้นฐานและการประยุกต์. โรจนพริ้นติ้ง.

ประภาส อุครานันท์. (2558). การพัฒนาและทดสอบแบบประเมินสุขภาพจิตผู้สูงอายุ.วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย, 60(1), 35-48.

ภาวิดา พันอินากูล, ภรภัทร เฮงอุดมทรัพย์, และดวงใจ วัฒนสินธุ์. (2562). อิทธิพลของปัจจัยด้านจิตสังคมที่มีต่อความสุขของผู้สูงอายุในชุมชน. วารสารคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 27(2), 40-48.

มะลิ โพธิพิมพ์, ภัษภิษิจฐ์ พลศรีประดิษฐ์, สุชาติ บุณยภาก, จีรภา บุณยภากร,วลัญช์ชยา เขตบำรุง, จุน หน่อแก้ว, วรารัตน์ สังวะลี, และวาสุกรี เชวงกู. (2566). การสนับสนุนทางสังคมและปัจจัยอื่นๆ ต่อพลังสุขภาพจิตผู้สูงอายุ.วารสารวิจัยทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ, 17(2), 143-152.

มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. ( 2564). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ.2563. สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.

โรงพยาบาลจิตเวชขอนแก่นราชนครินทร์. (2563). แนวทางเวชปฏิบัติการป้องกันและการดูแลรักษาผู้ป่วยจิตเวชที่มีความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย. โรงพยาบาลจิตเวชขอนแก่นราชนครินทร์.

ศิรินันท์ ทองดี, และสุพัทธ แสนแจ่มใส. (2565). ผลของโปรแกรมตามแนวคิดจิตวิทยาเชิงบวกต่อสุขภาพจิตผู้สูงอายุ. ใน วิทวัส ดิษยะศริน สัตยารักษ์, รายงานสืบเนื่องจากการประชุม หาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 13. (น.354-368). มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.

สกานต์ บุนนาค, วิชัย เอกพลาการ, กฤษณา ตรียมณีรัตน์, และนิสสรา แผ่นศิลา. (2563). การวิเคราะห์ภาวะสุขภาพ ภาระโรคและความต้องการบริการด้านสุขภาพในผู้สูงอายุไทย. (รายงานการวิจัย). มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย สำนักงานการวิจัย แห่งชาติ(วช.).

สายฝน เอกวรางกูร, และอุ่นจิตร คุณารักษ์. (2564). ภาวะซึมเศร้ากับการบำบัดทางการพยาบาล.ใน สายฝน เอกวรางกูร (บ.ก.), การพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต:ศาสตร์และศิลป์สู่การปฏิบัติ1. (น.219-254). โรงพิมพ์สามลดา.

สุพัทธ แสนแจ่มใส. (2565). การศึกษาต้นทุนทางจิตวิทยาเชิงบวกเพื่อลดภาวะซึมเสร้าของกลุ่มนิสิต มหาวิทยาลัย. วารสารวิจัยทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ, 16(1), 26-38.

อรรถเกียรติ กาญจนพิบูลวงศ์, ภาณุวัฒน์ คําวังสง่า, และสุธิดา แก้วทา. (2563). รายงานสถานการณ์โรค NCDs เบาหวาน ความดันโลหิตสูงและปัจจัยเสี่ยงที่เกี่ยวข้อง. กองโรคไม่ติดต่อ กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข.

Bandura, A. (2010). Self-efficacy. The Corsini encyclopedia of psychology (Vol. 1, pp. 1-3). Wiley..

Grotberg, E. H. (1995). A guide to promoting resilience in children: Strengthening the human spirit (Vol. 8). Bernard van Leer Foundation.

Luthans, F., Youssef, C. M., & Avolio, B. J. (2007). Psychological capital. Oxford University Press.

MacLeod, S., Musich, S., Hawkins, K., Alsgaard, K., & Wicker, E. R. (2016). The impact of resilience among older adults. Geriatric Nursing, 37(4), 266-272.

Seligman, M. E. (2002). Positive psychology, positive prevention, and positive therapy. Handbook of positive psychology, 2, 3-12.

Sheikh, J., & Yesavage, J . (1986). Geriatric depression scale: Recent findings and development of a short version. In Brink T, ed. Clinical gerontology: a guide to assessment and intervention. Howarth Press.

Snyder, C. R., & Lopez, S. J. (2009). Oxford handbook of positive psychology (2nd ed.). Oxford University Press.

Wongpakaran, N. & Wongpakaran, T. (2012). Prevalence of major depressive disorders in long-term care facilities: A report from northern .Thailand Psychogeriatrics, 12(1), 11-17.

World Health Organization. (2021). Noncommunicable diseases. Retrieved October, 2024 from: https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/noncommunicable-diseases.

World Health Organization. (2023). Depression. Retrieved October, 2024 from: https://www.who.int/health-topics/depression#tab=tab_1.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-08-22

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย