การศึกษาปัจจัยป้องกันด้านบุคคลและพฤติกรรมเสี่ยงต่อการมีเพศสัมพันธ์ในวัยเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น ในโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา อำเภอเมือง จังหวัดชลบุรี

บทคัดย่อ

ปัญหาการมีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควรในวัยรุ่น เป็นปัญหาที่มีแนวโน้มสูงขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มเด็กและเยาวชนที่กำลังศึกษาอยู่ในระดับมัธยมศึกษาตอนต้น ซึ่งยังมีการศึกษาเกี่ยวกับปัจจัยป้องกัน
ด้านบุคคลอยู่ในวงที่จำกัด การวิจัยเชิงพรรณนานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยป้องกันด้านบุคคลและ
พฤติกรรมเสี่ยงต่อการมีเพศสัมพันธ์ในวัยเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นในโรงเรียนขยายโอกาสทางกำรศึกษา อำเภอเมือง จังหวัดชลบุรี โดยใช้กรอบแนวคิดจากทฤษฎีความสำเร็จในการปรับตัวของบุคคล
ที่อยู่ในภาวะเสี่ยง (The Resilience Model) กลุ่มตัวอย่ำงเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษำปีที่ 1-3 ในโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา อำเภอเมือง จังหวัดชลบุรี จำนวน2 โรงเรียนซึ่งถูกสุ่มอย่างง่าย จาก 8 โรงเรียน จำนวน
344 คน แบ่งเป็นเพศชาย 172 คน และเพศหญิง 172 คน เก็บข้อมูลโดยใช้แบบประเมินปัจจัยป้องกันด้านบุคคล ค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.85 และแบบประเมินพฤติกรรมเสี่ยงต่อการมีเพศสัมพันธ์ ค่าความเชื่อมั่น
เท่ากับ 0.73 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา

ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างมีค่าเฉลี่ยของคะแนนปัจจัยป้องกันด้านบุคคลอยู่ในระดับปานกลาง
(M (SD) = 63.16(6.40) แต่มีพฤติกรรมเสี่ยงต่อการมีเพศสัมพันธ์ในวัยเรียน ทั้งนี้ บุคคลที่มีปัจจัยป้องกัน
ด้านบุคคลปำนกลาง แต่อำจมีพฤติกรรมเสี่ยงต่อการมีเพศสัมพันธ์ในวัยเรียนได้ ผลการศึกษานี้เสนอแนะว่า ปัจจัยป้องกันด้านบุคคลในระดับปานกลางไม่เพียงพอต่อการป้องกันพฤติกรรมเสี่ยงต่อการมีเพศสัมพันธ์ใน วัยเรียนได้ และควรมีการพัฒนาโปรแกรมเพื่อเพิ่มปัจจัยป้องกันด้านบุคคลในการป้องกันและลดพฤติกรรม
เสี่ยงต่อการมีเพศสัมพันธ์ในวัยเรียนต่อไป