Effectiveness of Treatment Combination in Patient with Maxillofacial Injury
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Background: Incidence of maxillofacial injury obviously increases by year. The most common causes of maxillofacial injury are traffic accidents, falling from height and body assault. Proper case management will minimize risk of disability and complications.
Objective: To study the effectiveness of using a combination treatment in patient with maxillofacial injury. By determining the outcomes of the Length of stay, infection, occlusion, patient’s behavior and satisfaction.
Study Design: Action research
Method of study: Research data were collected from patient’s medical record, treatment record form and patient’s satisfaction assessment form of patients with maxillofacial injuries hospitalized at Surin hospital during January to August 2015. Data was analyzed and described by a frequency, percentage and mean.
Study Results: There were 78 eligible patients included in this study. Male to female ratio was 5.5:1 and most of the patients (55.1%) aged between 25-44 years. The most frequent cause of the injury was motorcycle accident (40 cases or 51.3%). Mandible fracture was the majority among maxillofacial injury (38 cases or 48.7%) and 76 cases (97.4%) were treated by closed reduction method. The combination treatment model in this study was integrated dental health care and the maxillofacial surgery. The treatment focused on oral health care and shorter
closed reduction duration. After apply to practice, results of the combination treatment found the improvement of patient’s behavior score in oral health (X=4.9) in which considered as excellent level. Length of the stay was decreased and moreover shorter than standard criteria. Infectious complication was not found in this study and overall patient’s satisfaction score was 93.6%.
Conclusion: The combination treatment of maxillofacial injuries was focused on promoting oral health care process which resulted in better wound healing consequently improves treatment outcomes through reducing wound healing duration and complications including increasing patient’s satisfaction.
Article Details
References
2. Ong MA. Spectrum of dentofacial deformities: a retrospective survey. Ann Acad Med Singapore 2004 Mar;33:239-42.
3. ขนิษฐา เจนวณิชสถาพร. การศึกษาผู้ป่วยที่มีการบาดเจ็บบริเวณกระดูกขากรรไกรและใบหน้า 4,755 ราย ณ โรงพยาบาลสุราษฎร์ธานี. ว.ศัลย์ช่องปาก-แม็กซิลโลเฟเชียล : ปีที่ 22 : 2551;106-15.
4. Lee R, Robertson B, Manson P. Current epidemiology of facial injuries. SeminPlast-Surg ; 2002,16:283
5. Frederick M. Maxillary and periorbital. Fractures : https://www.slideshare.net/tong-mdd/maxilla ry-and-periorbital-fractures
6. จริยา โล่สวัสดิ์กุล. การบาดเจ็บบริเวณกระดูกขากรรไกรและใบหน้า 327 ราย ณ โรงพยาบาลบ้าน โปร่ง. วารสารวิชาการสาธารณสุข : ปีที่ 17 ฉบับเพิ่มเติม 4;2551:1035-40
7. Boeck EM, Lunardi N, Pinto Ados S, Pizzol KE, Boeck Neto RJ. Occurrence of skeletal malocclusions in Brazilian patients with dentofacial deformities. Braz Dent L 2011;22:4:340-5.
8. Kok-Leng Yeow V, Por YC. An audit on orthognathic surgery: a single surgeon’s experience. J Craniofac Surg 2008 Jan;19:1:184-6.
9. Parton AL, Tong DC, De silva HL, Farella M, De Silva RK. A nine-year review of orthognathic surgery at the university of otago. N Z Dent J 2011;107:4:117-20
10. สารสนเทศโรงพยาบาลสุรินทร์, รายงานผลการดำเนินงานเฉพาะบุคคล. ศูนย์คอมพิวเตอร์ โรงพยาบาลสุรินทร์; 2558.
11. ณรงศักดิ์ บุญเฉลียว. การศึกษาการบาดเจ็บบริเวณกระดูกขากรรไกรและใบหน้าในโรงพยาบาลสุรินทร์ : การศึกษาผู้ป่วย 2,997 ราย. วารสารศัลยศาสตร์ช่องปากและแม็กซิลโลเฟเชียล 2548;19:75-9.
12. ณรงศักดิ์ บุญเฉลียว. กระบวนการดูแลผู้ป่วยกระดูกขากรรไกรและใบหน้าหัก. เอกสารประกอบการนำเสนอโครงการมหกรรมพัฒนาคุณภาพ โรงพยาบาลสุรินทร์.: 22-24 กันยายน 2551
13. วีระพล บดีรัฐ. PDCA วงจรสู่ความสำเร็จ. กรุงเทพมหานคร: ประชาชื่น ; 2543.
14. สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ. การจัดกลุ่มวินิจฉัยโรคร่วมและน้ำหนักสัมพัทธ์ 2554;5.
15. เชื้อโชติ หังสสูต. การศึกษากระดูกใบหน้าและขากรรไกรหักในผู้ป่วย 612 ราย. วารสารศัลย์ช่องปากแม็กซิโลเฟเชียล; 2535:5:5-9.
16. เพียรชัย เธียรโชติ, ไพศาล กังวลกิจ. การบาดเจ็บบริเวณกระดูกขากรรไกรและใบหน้าในโรงพยาบาลชลบุรี: การศึกษาผู้ป่วย 2,478 ราย. วารสารศัลย์ช่องปากแม็กซิลโลเฟเชียล ; 2546;17:99-106.
17. มัลลิกา สถิตนิรามัย.การหักของกระดูกขากรรไกรและใบหน้าในโรงพยาบาลสระบุรี. วารสารวิชาการสาธารณสุข 2551;2:26-73.
18. Tanaka N, Tomitsuka K, Shionoya K, et al. Aetiolgy of maxillary fracture. Br J Oral Maxillofac Surg 1994;32:19-23.
19. Sawhney CP, Ahuja RB. Faciomaxillary fracture in North India: a statistical analysis and review of management. Br J Oral Maxillofac Surg 1998;26:430-4.
20. Nair KB, Paul G. Incidence and etiology of fracture of the facio-maxillary skeleton in Trivandrum : retrospective study. Br J Oral Maxillofac Surg 1986;24:40-3
21. Zachariades N, Demetrius P. The pattern and aetiology of maxillofacial injuries in Greece :a retrospective study of 25 years and comparison with other countries. J Cranio-Max-Fac Surg 1990:18:251-4.
22. สมร บุญเกษม, ชนพงษ์ โรจนวรฤทธิ์, เสาวภา คันศร และ ศุภกาญจน์ ปุณกะบุตร. Incidence and etiology of maxillofacial trauma : A retrospective analysis of patients attending a provincial hospital in northern Thailand. วารสารสาธารณสุขและการพัฒนา. 2558:13:2:51-71.
23. Telfer MR. Jone GM, Shepherol JP. Trends in the aetiology of maxillo facial fractures in the united Kingdom (1977-1887). Br J Oral Maxillofac Surg 1991;29:250-5.
24. Socransky SS, Haffee AD, Smith C, Duff GW. Microbiological parameters associated with IL-1 gene polymorphisms in periodontitis patients. J Cin Periodontol 2000;27:810.
25. Haug RH, Prather JJ, Indresano AT. An epidemiologic surgery of facial fracture and coconmitant injuries. J Oral Maxillofac Surg 1990;48:926-32.
26. Fonseca RJ. Oral and maxillofacial surgery. Volume 3 Philadelphia: W.B. Saunders ; 2000:169-70.
27. สมจิตต์ วงศ์สุวรรณสิริ, วารี วณิชปัญจพล, เพียง ใจ เจิมวิวัฒน์กุล, อารยา ประเสริฐชัย, ชฎาภรณ์ เปรมปรามอมร. การพัฒนารูปแบบการพยาบาลผู้ป่วยโรคหัวใจแบบบูรณาการ. วารสารกองการพยาบาล 2549;33:39-60.
